Zaczęło się od dyskusji na forum Halla a skończyło pod koniec września na kilkudniowej wyprawie w góry celem porównania jak spisują się i przeszkadzają w ciężkim terenie duże i małe tarcze. Takiej pełnowymiarowej wyprawie, w butach na skórzanej podeszwie, spaniem pod kocykami, piciem z bukłaków i jedzeniem zasuszonych różnych rzeczy. Bez walk, bo tylko z ostrą bronią. Z Dagome wziął udział tylko Duży Bartek, czyli ja, piszący (ciut eklektycznie bo strój IX-Xw Małopolanina i uzbrojony jak Sklawini opisywani w VI-VIIw) . W sumie to przejdę na pierwsza osobę bo tak łatwiej... Mieszana ekipa polsko czeska liczyła pięciu wędrowców, niestety wszyscy z małymi tarczami, gdyż ochotnicy do noszenia dużych z różnych życiowych powodów nie dopisali. Z Arturem (jako Słowianin, VIw) i Irkiem (Morawy VIII/IXw) ruszyłem piątkowym popołudniem z Videlskiego Sedla i przed zmrokiem rozbilismy obóz. Czesi, czyli Petr i Rabi (Velka Morava) dołączyli już po zmroku.
Sam pierwszej nocy nauczyłem się, że ziemia o tej porze roku jest już bardzo zimna i cienki kocyk nie wystarcza za izolację. Resztę nocy spędziłem więc zwinięty w kłębek leżąc na tarczy. Drugiego dnia zgodnie stwierdziliśmy, że maszerując po lesie niemożliwym jest mieć sucho w średniwiecznych butach - co nie przeszkadzało mieć w nich ciepło...
Po drodze dokonalismy crush-testów kilku tarcz, choć bez przesady - wszak musiały się jeszcze nadawać do niesienia. Absolutnym zaskoczeiem była dla nas wytrzymałość na cięcia i rąbnięcia ostrą bronią tarczy Petra zrobionej... ze słomy! (obciągniętej skórą)
Drugą noc spędziliśmy pod szczytem Zameckego Vrchu, koło ruin twierdzy Koberstein osłonięci od wiatru przez niewielke urwisko (tak, tuż pod szczytem) i grzani przez ognisko, ofiarnie podtrzymywane przez Rabiego. 
W niedzielę rano pożegnialiśmy Petra i Rabiego i ruszyliśmy w kierunku Biskupiej Kopy, do którrej jednak nie dotarliśmy - byliśmy zmuszeni sprowadzić kawalerię, żebym mógł zdążyć na ostatni pociąg - oczywiście zdążyłem tylko dlatego, że maszynista go zatrzymał po ujechaniu 200 metrów i zaczekał na mnie. Także jak widac na pkp też można czasem liczyć...
Sprawozdanie Artura (ze zdjęciami)
Sprawozdanie Petra (z fotami)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz